به نظر عجیب می رسد، نه؟ اگر چیزی را می خواهیم یعنی هنوز آن را نداریم. خوب، اگر آن را نداریم چطور اول آن را بدهیم؟ این رازی کهن و یکی از قوانین اصلی عالم هستی است و همه کسانی که آن را به کار گرفته اند کارکردش را در زندگی خود شاهد بوده اند.

درواقع دادن آن چه از آن محروم هستید بسیار ساده است. فقط مستلزم کمی فکر و  تلاش است. اما این فکر و تلاش کاملا ارزش وقتی را که صرف می شود دارد. قدما می گفتند «از هر دست که بدهی از همان دست می گیری» 

شاید ما این عبارت و پند حکیمانه را بیشتر به مفهوم منفی آن در نظر گرفته باشیم اما این پند همان قدر در مورد اعمال نادرست ما صادق است که درمورد اعمال نیکمان. از همه مهم تر این که تاکید آن ابتدا روی دادن و بعد گرفتن است.

پس خیلی ساده:

اگر به دوست نیاز دارید، دوست باشید. مطمئنا همین الان کسی هست که به یک نفر نیاز دارد تا به او اعتماد کند، کسی که بتواند با او حرف بزند، کسی که سرش را روی شانه هایش بگذارد و گریه کند و کسی که با او بخندد و شاد باشد. برای او همان دوست باشید.

اگر تحسین و تمجید می خواهید. تحسین و تمجید کنید.

اگر تنها هستی، به تنهایی کسی خاتمه دهید. در نزدیکی خانه شما حتما بیمارستانی، خانه سالمندانی، یا پرورشگاهی هستید که در آن کسی هرگز ملاقات کننده ای نداشته، هرگز کسی به او سر نزده و سلامی نکرده، هرگز کارت پستالی دریافت نکرده، یا دسته گلی، کتابی برای خواندن یا اسباب بازی ای برای بازی کردن هدیه نگرفته است. برای او همان ملاقات کننده باشید.

اگر گرسنه اید کسی را سیر کنید. هراز گاهی وقتی به مغازه خواروبار فروشی می روید کمی از پولتان را صرف خرید بسته ای بیسکویت یا یک قوطی کنسرو و یا هر ماده غذایی دیگری که تاریخ مصرف طولانی داشته باشد، صرف کنید و آن را کنار بگذارید. سپس ماهی یک بار، مواد غذایی گردآوری شده را به طور گمنام به دست خانواده مستمندی برسانید یا به انجمن های خیریه بدهید. همین طور می توانید گاهی کمی بیشتر غذا درست کنید و کسی را سیر کنید.

اگر سوگوارید کسی را تسلی دهید. در همسایگی شما، یا در بین بستگان دور و نزدیک از غم و اندوه جانکاهی که شما رنج می برید، رنج می برد و به کسی احتیاج دارد تا او را تسلی بدهد، کسی که به او اطمینان خاطر بدهد که درکش می کند و به او نشان دهد که در غم و اندوه خود تنها نیست. تسلی بخش او باشید.

اگر پول ندارید، پول بدهید. قانون تخصیص بخشی از درآمد خود – هرچند اندک – به افراد نیازمند یا انجمن ها و نهادهایی با اهداف معنوی یا انسان دوستانه – از هزاران سال پیش در تمام دنیا به عنوان یکی از اصول اولیه افزایش برکت و فراوانی شناخته شده است. وقتی ذهن و قلبمان را می گشاییم و به چشم اندازی وسیع تر از نیازها و منافع محدود شخصی خودمان توجه می کنیم، برکات و نعمات زندگیمان روزافزون می شود. این اصل اول فراوانی مادی و سلامت جسمی و روحی است.

شاید بار اول که قانون «از هر دست که بدهی از همان دست می گیری» را امتحان می کنید اتفاقی نیفتد – هرچند که معمولا می افتد – اما نتایج اعمال، بی شک و به طور برگشت ناپذیر به سوی ما برمی گردد، گاهی بلافاصله و گاه مدت ها بعد اما همیشه برمی گردد. این که ما به این امر اعتقاد داشته باشیم یا نداشته باشیم، تغییری در نتیجه ایجاد نمی کند. قوانین هستی به رغم اعتقاد یا عدم اعتقاد ما کار می کنند. پس: هرچه را که می خواهید، اول بدهید.